hort

- Cudowne... Cudowne... Nadzwyczajne... Co za kolory... Co za gwiazdy... I nie ma dwóch takich samych... - mówił kręcąc gorączkowo urządzeniem w prawo i w lewo.

- Jakbym powrócił do czasów dzieciństwa... jak wtedy, gdy po raz pierwszy spojrzałem w gwiazdy przez domową lunetę i zobaczyłem mgławicę O 34/342b. Miałem wrażenie, że spływa na mnie wirujący kosmiczny pył, że zaraz odlecę w bezkresną przestrzeń, która wciąga, hipnotyzuje. Kosmos kręcił się, a ja nie mogłem za nim nadążyć. Przestałem prawie oddychać. Zapomniałem o sobie, o tym, że od wielu godzin stałem z zadartą głową, z okiem przy okularze. Nie mogłem się oderwać, nie mogłem przestać patrzeć. Nie mogłem się otrząsnąć z widoku tych pędzących, mieszających się kolorowych form...

- Dość tego! Oddawaj, usłyszał.

Zrobił krok do przodu i usłyszał czmychający tupot nóg. Jakież było jego zdziwienie gdy po prawej stronie pieczary ujrzał cztery manekiny zwrócone plecami do wyjścia. Ubrane były w mundurki koloru khaki. Wszystkie miały przywiązane nogi i ręce i patrzyły na ścianę jaskini. Lecz to co najbardziej rzucało się w oczy to niesłychany teatr cieni, który odbijał się na ścianie. Były to jakby postacie, trochę dziwne, bo z przeróżnymi formami...

-Ja tu nie chcę zwariować - wyszeptał naukowiec. - Powszechnie wiadomo, że ta bestia dziwna jest, ale żeby aż do tego stopnia. Przerwał, bo nagle usłyszał głos Wielkiego Mu:

- W dzisiejszej galaktyce ani krzty filozofii. Matołów mi tu samych przysyłają, którzy nigdy nie słyszeli, że wszystkie zjawiska w przyrodzie są tylko cieniami wiecznych form, czyli idei.

Głos coraz bardziej stawał się donośny i jakby przybliżał się.

- Proszę podejść do skalnej półki po lewej stronie-usłyszał.

Jak zahipnotyzowany uczony na ciągle chwiejnych nogach wykonał rozkaz.

- Znajdzie Pan tam bardzo ważny dla mnie przedmiot.

Behawiorysta drżącymi rękoma sięgnął i wyjął... stertę skrupulatnie złożonych skarpetek. Niektóre nawet mu się bardzo spodobały, zwłaszcza zielone w czerwone serduszka z napisem: Mamma per sempre.

- Szukać dalej - padł kolejny rozkaz.

Tym razem uczony wyjął kompletnie nieznany mu przedmiot, trochę przypominający niewielką lunetę.

- Proszę natychmiast wyjść z tym na zewnątrz i popatrzeć w kierunku światła. Czy Wy na tych waszych planetach naprawdę nigdy nie słyszeliście o kalejdoskopie?

Naukowiec jak opętany wybiegł z pieczary i przyłożył ten dziwny przedmiot do prawego oka. To co ujrzał przerosło jego najśmielsze oczekiwania. Z wrażenia otworzył buzię i jak dziecko obracał kalejdoskop wokół swojej osi.

Coś lekkiego otarło mu się o twarz. Mimo woli z ust wydarł mu się cienki, przenikliwy pisk.

- Nie potrafi kontrolować emocji, usłyszał z głębi jaskini.

- Ciemnota jakaś - usłyszał znowu.

- Boże, ratuj! – pomyślał behawiorysta. Oczy zaczęły mu się powoli  przyzwyczajać do mroku. Rozpoznał niewyraźną pionową linię – w poprzek korytarza rozwieszony był sznur, a na nim suszyły się najprzeróżniejsze części garderoby. Głównie bielizna. Spojrzał uważniej i w ciemnym kształcie, który go tak przeraził rozpoznał wielkie bokserki w różyczki...

Po chwili zapanowała znów całkowita ciemność i dało się usłyszeć odbijające się echo: Omne ignotum pro magnifico. Ten straszny głos spowodował, iż uczony stanął pełen trwogi... Po długiej chwili, która jemu wydawała się wiecznością wytarł pot z czoła. Nadal słyszał te słowa, które nie przypominały mu  żadnego języka opisanego w dziesięciotomowym wydaniu Archaicznych Języków Międzyplanetarnych. Nerwowo sięgnął do kieszeni i wyjął  zapałki (relikt przeszłości, który z pietyzmem wręczono mu przed wyjazdem). Zobaczył przed sobą  korytarz jaskini. A u góry coś co przypominało... przypominało... czaszkę. Nie to nie przypominało, to była czaszka! A pod nią napis na wyraźnie podpalonej drewnianej tabliczce: Lux in tenebris lucet. Widok był tak przerażający, że uczony podparł się o skalną ścianę nie mogąc opanować drżenia mięśni.

Był świadomy, że podjął się dość ryzykownego zajęcia, ale wszystko to przerosło jego oczekiwania. Był przecież jednym z lepszych specjalistów w dziedzinie, którą się zajmował, a jednak nie był w stanie rozszyfrować tych dziwnych słów,  którymi otoczony był Mucuś. Poza tym przeszedł gruntowne szkolenie potrzebne w awaryjnych sytuacjach, na które będzie stale narażony, jak objaśniano mu  w Centrum Analizy Umysłu Wielkiego Mu.  

I  kiedy tak cały sparaliżowany zastanawiał się co zrobić dobiegły go dźwięki jakby muzyki, mrocznej jak całe to miejsce, w którym przebywała bestia. Ostry, wibrujący głos śpiewał:

„Da sempre la verità sto cercando intensamente

scoprendo la mia identità dentro gli occhi spaventati della gente”.

„Tego już za wiele!”- pomyślał wysłannik nauki. „To zwierzę jest bardziej poplątane niż była planetarna Wieża Babel. Czas najwyższy przejść do ostrego ataku”.